Opgroeien en Indalen
In de dertiger jaren werd er de villa Byvanck gebouwd, in de Tweede Wereldoorlog woonden er onderduikers op het terrein, na de oorlog werd de villa ter beschikking gesteld van een groep heilpedagogen die met gehandicapte kinderen werkten.
Oude foto van de Byvanck, genomen net voor de oorlog.
Op 5 januari 1956 brak er brand uit, door de vorst kon de brandweer niet bij het bluswater en de hele villa brandde af. Bij de brand is een jongetje van drie jaar in de vlammen omgekomen. De vier andere kinderen, die op dat moment in het huis verbleven, konden in veiligheid worden gebracht.
In de jaren daarna waren er allerlei initiatieven op het terrein, die altijd iets met het antropofische gedachtengoed te maken hadden: een biologisch-dynamische schooltuin, een bijenstal, er werden jaarfeesten gevierd, er werden bouwplannen gemaakt, en er werd jarenlang gewerkt aan plannen voor een woon-werkgemeenschap op het terrein. En hoewel het met name in de zomermaanden soms een drukte van belang was, lukte het niet om er continuïteit in te brengen.
De zoektocht van Midgaard kwam in 2007 in een nieuwe fase. Toen kocht kunstenaar/ambachtsman Felo Hettich het 2,5 hectare grote terrein. Zijn motto: “Eenvoud, simpel, dichtbij de natuur. Een plek waar mensen iets komen halen maar ook iets komen brengen.”
Vier jaar lang heeft Felo de verantwoordelijkheid voor Midgaard alleen gedragen. Hij kreeg natuurlijk wel hulp van allerlei kanten, maar als puntje bij paaltje kwam stond hij er alleen voor. Dat was ook de realiteit: hij was de eigenaar, woonde op het terrein, anderen waren ‘bezoekers’.
Een bijzondere plek was er weliswaar voor Attie Ligthart die al decennia met de Midgaard verbonden was. Als Felo de vader was, was zij de moeder. Attie zorgde voor de bijen, was veel op het terrein, en had er een eigen onderkomen waar ze af en toe bivakkeerde: “De Wortelman”.
Eind 2011 begon er iets nieuws te gebeuren. De hulp die Felo en Midgaard kregen was niet langer vrijblijvend. Het begon met Job Suijker, die zich geroepen voelde de functie van ‘terreinbeheerder’ op zich te nemen. Vrijwillig en zonder betaling, maar niet vrijblijvend.
Na hem volgden anderen: mensen die vanuit een innerlijk motief hun tijd en energie aan Midgaard gingen geven. Zich vooral gingen verbínden met de plek, vanuit het motief dat hier een gezamenlijk gedeelde droom stapje voor stapje werkelijk kon worden.
Dit leidde in 2014 tot de oprichting van de Stichting Midgaard-Almen.
